📘 Hoe krijg ik ze mee… op weg naar de toekomst
Een veranderverhaal voor ondernemers in het MKB – met De Professor en de jonge hond
📖 Proloog – De ondernemer en de stem in het kantoor
Hij zat aan zijn bureau.
Het was een donderdagochtend zoals er al zovelen waren geweest.
De telefoon had al drie keer gerinkeld.
De planning liep alweer achter.
En de jonge techneut die hij vorige maand had aangenomen, zat alweer met z’n neus in een Excel-sheet zonder enig idee wat er écht moest gebeuren.
Hij zuchtte.
Hardop, zoals alleen ondernemers zuchten die hun bedrijf liefhebben, maar niet meer herkennen.
“Ze snappen het gewoon niet meer.”
“De jongeren willen alleen maar sneller. De ouderen blijven hangen in hoe het vroeger ging.”
“Iedereen praat over veranderen, maar niemand weet waarheen.”
Hij keek naar het whiteboard tegenover zijn bureau.
Daar stonden nog altijd de doelen van vorig jaar.
Nieuwe klanten. Betere doorlooptijden. Meer verantwoordelijkheid in de teams.
Geen van de drie gehaald.
En toen, ineens, hoorde hij een stem.
Geen medewerker.
Geen WhatsApp-melding.
Gewoon — een stem.
Zacht.
Maar duidelijk.
Alsof iemand naast hem stond. Of misschien wel in hem.
“En jij dan?” zei de stem.
“Jij snapt het zelf toch ook niet meer?”
Hij draaide zijn hoofd. Niemand.
Alleen zijn laptop. De koffiemok. Het whiteboard.
En die stapel CV’s die hij al drie weken negeerde.
De stem sprak opnieuw. Rustig.
Maar scherp, als een beitel langs een lasnaad.
“Je probeert een toekomst te bouwen op structuren uit het verleden.
Maar wie durft er hier écht iets los te laten?”
“Wie kijkt er nog naar de klant?”
“Wie luistert er naar de mensen op de vloer?”
“Wie zegt: ik weet het ook even niet?”
De ondernemer kneep zijn ogen halfdicht.
“Wie bén jij?” mompelde hij.
“Ik ben de Professor,” zei de stem. “En ik stel alleen maar vragen.”
“Wat moet ik dan doen?” vroeg de ondernemer.
“Overleg eens met Operations,” zei de Professor.
“Er loopt daar zo’n jonge hond. Slim. Ambitieus. Een beetje ongeduldig.
Misschien dat hij het nog durft te proberen.”
Die middag belde hij zijn operationeel manager.
Die wist genoeg.
“Laat mij hem maar meenemen naar MMC,” zei hij.
“Daar leren ze niet vergaderen. Daar leren ze veranderen.”
En zo begon het.
Niet met een plan.
Niet met een kick-off.
Maar met een stem.
En een vraag.
